ОСНОВИ НА ОБРАБОТКАТА НА ТЕКСТ
Компјутерите најчесто се применуваат за обработка на текст. Програмите за обработка на текст овозможуваат пишување, уредување и печатење писма, статии, книги и други текстови. Карактеристика на овие програми е тоа што внесувањето текст е одделено од печатењето, така што секој текст пред да се отпечати може да се провери и да се отстранат грешките. Освен тоа, секој текст може дополнително да се измени и да му се определи изглед по желба.

РАБОТНА ОКОЛИНА Прозорецот на уредувачите на текст е составен од неколку стандардни делови: лента со наредби, лента со алатки, насловна лента, работен простор, статусна лента, лента со лизгачи, линијар (Слика ).
Насловна лента

Насловната лента е најгорната лента на која се прикажува името на прозорецот односно името на документот што е отворен. На оваа лента во десниот дел се наоѓаат три копчиња и тоа: копче за минимизирање, копче за затворање и копче за враќање.

Работен простор

Работен простор е делот каде што се прикажува документот за внесување и обработка на текстот.

Статусна лента

Во статусната лента се прикажуваат дополнителни информации за прозорецот и документот и моментална состојба на некои копчиња од тастатурата. На пример, на статусната лента можеме да видиме на која страна од документот се наоѓаме, од колку страни се состои на кој ред и во која колона се наоѓа курсорот, на кој јазик пишуваме итн. Лента со лизгачи

Ленти со лизгачи имаме на две места и тоа на долниот дел од прозорецот веднаш над статусната лента и на десниот дел од прозорецот. Лизгачите ни се потребни за побрзо движење низ документот и се користат кога документот е поголем, или кога не ја гледаме целата страна.

Линијар

Линијарот ни ја прикажува ширината на документот и маргините. Има два линијара и тоа: хоризонтален и вертикален. Хоризонталниот се наоѓа на врвот на работниот простор, а вертикалниот линијар се наоѓа во левиот дел од работниот простор. Тие се користат за ориентација во однос на димензиите на листот.
Лентa со менија - се задаваат со кликнување на нив со врвот на стрелката, преку комбинација на копчиња од тастатурата и преку лентите со алатки.

File - работа со документот (отварање нов, отварање постоечки документ,
меморирање, затварање, печатење, уредување на изгледот на страната и сл.)
Edit - работа со текстот преку селектирање, копирање, отсекување, поставување, бришење, пронаоѓање текст и сл.
Insert - внесување слики, дијаграми, броеви на страниците и сл.
Format - уредување на текстот
Table - работа со табеларен приказ на текст и сл.View - можност за активирање на различни погледи на текстуалниот документ
Лентите со алатки се наоѓаат веднаш под лентата со менија и претставуваат групи од копчиња што повикуваат наредби. Овие копчиња ги има во менијата што се наоѓаат на лентата со менија, но од практични причини најпотребните се групирани според нивните функции. За поедноставна работа се украсени со сликички, соодветно за препознавање на нивната функција .

Прикажување и/или отстранување на лентите со алатки се врши со View->Toolbars
Најчесто активни и најкорисни се : Standard, Formatting и Drawing.

Доколку некоја од алатките не е прикажана на лентата, кликни на копчето во облик на надолна стрелка, кое се наоѓа на десната страна од лентата. Избери Add or Remove Buttons.

РАЗЛИЧНИ ПОГЛЕДИ НА ТЕКСТУАЛЕН ДОКУМЕНТ
• Normal – Поглед за внесување, уредување и форматирање на текстот – без маргини, број на страници и слично.
• Web Layot („Веб изглед“) – поглед на документот кога тој треба да се постави како веб страница на Интернет.
• Print Layout („Изглед за печатење“) – поглед кој овозможува да се види како ќе изгледа документот како испечатена страница. Ги прикажува маргините и бројот на страници.
• Outline – поглед кој се користи за преглед на структурата и деловите (наслови, поднаслови и слично) на долги документи.
• Reading Layout – Поглед на документ за читање на документот на екран.

fgfПроцес на изработка на една програма

fgfПроцес на изработка на една програма

Процесот на изработка на една програма се состои од следните чекори:

Чекор 1: Дефинирање на проблемот кој сакате да го решите.


Овој чекор е всушност поставување на задачата. Ова е најлесниот чекор, се што ви е потребно е идеја која може да се дефинира и веќе сте подготвени за следниот чекор.


Чекор 2: Пишување алгоритам за решавање на проблемот.


Ова е најважниот чекор во решавање на софтверските проблеми. За секој проблем, најчесто постојат повеќе решенија, но некои од нив се добри, а некои не се. Често програмерите го прескокнуваат овој чекор и веднаш поминуваат на пишување на кодот на програмата, што најчесто резултира со лошо решение.


Чекор 3: Пишување програма


За да напишеме програма потребни ни се две работи. Прво ни треба познавање на некој програмски јазик и второ ни треба едитор *уредувач на текст). За да напишеме програма можеме да го користиме било кој едитор како што се во Windows - notepad или во Linux - gedit. Меѓутоа, препорачливо е да се користи едитор наменет за кодирање. Ваквите едитори содржат алатки кои го олеснуваат програмирањето.


Вашите C++ програми треба да ги именувате ime.cpp, кадешто ime iсе заменува со името на вашата програма. Наставката .cpp му кажува на компајлерот дека тоа е C++ изворен код на програма и содржи C++ наредби. Некои програмери употребуваат наставка .cc наместо .cpp, но препорачливо е сепак да употребувате .cpp.


Покомплексните C++ програми содржат повеќе .cpp фајлови. Можно е да се напише програма која ќе содржи десетици, па дури и стотици .cpp фајлови.


Чекор 4: Компајлирање


За да можеме да компајлираме програми потребен ни е компајлер (compiler). Компајлерот ја извршува следната работа:
1) Проверува дали во програмата има синтаксни грешки според правилата на C++ програмскиот јазик.
2) Го зема вашиот изворен код како влез и креира машински код – објектен фајл (object file) како излез. Објектните фајлови најчесто се именуваат ime.o или ime.obj, каде ime е истото име како и .cpp фајлот од кој е креиран.


Повеќетоt Linux и Mac OS X системи содржат C++ компајлер со име g++. За да го употребиме g++ за компајлирање фајл на командната линија треба да напишеме:


"g++" -c file1.cpp*


Со ова ќе се креира file1.o. Ознаката -c значи “compile only”, што му кажува на g++ само да креира .o фајл.


Постојат и други компајлери за Linux, Windows, и скоро сите други оперативни системи.


Чекор5: Поврзување


Поврзување(linking) е процес на комбинирање на сите објектни фајлови на програмата во една единствена извршна програма (executable).


Чекор 6: Тестирање и дебагирање


Доколку сте успеале да ја стартувате извршната програма, можете да тестирате дали ги дава очекуваните решенија. Доколку не е така, време е за дебагирање (отстранување на грешките во програмата).


Во чекорите 3, 4, 5, и 6 се употребува соодветен софтвер. Иако може да користите посебен софтвер за секој чекор, софтверскиот пакет познат како integrated development environment (IDE) ги спојува сите потребни програмчиња во една.